E NA BANDA ESQUERDA... JUAN CABREJO

Juan Manuel Cabrejo Pasantes naceu o 26 de maio de 1975 en Camariñas, cando na súa vila aínda non había club de fútbol. Habería que agardar ata 1977 para que se fundase o Camariñas FC, e de aí saísen xogadores como os Camuel, Furoco, Gamela, Perucho, Pichurri, os Vigo, Xaviñán, etc. etc. e tamén Cabrejo, pai do noso protagonista e que gañou a primeira Liga da Costa para o Camariñas na temporada 1978-79. Juan, ou Juanillo, ou Cabrejo, ou Juan Cabrejo enseguida se destacou como un gran futbolista e, tras xogar cos xuvenís xa con 14 anos, con apenas 16 anos debutou co primeiro equipo Camariñas FC. Nesa temporada 1991-92 Juan proclamouse campión da liga xuvenil como actor estelar e foi campión da Liga da Costa como actor secundario; cos xuvenís foi o segundo máximo goleador do equipo (10 goles), nun conxunto que, dirixido por Berto Suárez (de só 20 anos), contaba con xogadores como Guillermo ou Tono, que habían chegar a xogar en categoría nacional. Na 1992-93, con Camuel no banco, Juan xa pasou a xogar de xeito sistemático co equipo sénior, na 1ª Rexional provincial, asentado na banda esquerda da medular. Aínda que no equipo había bos goleadores, Juan acababa as temporadas marcando un gran número de goles. Nesa temporada, o Camariñas acabou na zona media (11º posto), pero na 93-94 rematou 3º, e puido ser segundo se non se centrase na Copa da Costa. Nesta competición os camariñáns practicamente arrasaron, pois só perderon un partido: na ida das semifinais, en Corcubión (2-1), ante un rival no que despuntaba un fisterrán chamado Noé que había seguir unha traxectoria semellante á de Juan; ese día aos 5 minutos marcou Noé, á media hora empatou Juan. Na final contra o Laxe tamén marcaría Juanillo, abrindo o marcador de penalti, o que dá mostra da súa personalidade: un xuvenil tirando un penalti decisivo na final da Copa da Costa, cando no equipo estaban os Berto, Vigo, José Marta, Gerpe ou Pepucho. O Camariñas gañou os dous partidos (2-1/0-2) e logrou a súa primeira Copa da Costa.

Camariñas 93-94 na final da Copa da Costa.
Juan Cabrejo, anicado, co balón. [Foto: JMF]

Na temporada 1994-95 o Camariñas rematou a liga na zona media, mais este ano estaría como adestrador do equipo Juan José Vila, que, aínda que foi cesado na segunda volta, terá relevancia no futuro profesional de Juan. O equipo volve destacar na Copa da Costa e álzase co trofeo na final disputada contra o San Lorenzo de Berdillo, con goleada nos dous partidos (2-5/4-1), cun gol inaugural de Juan no encontro de volta, para darlle ao Camariñas a segunda e, de momento, última Copa da Costa. Na temporada 1995-96 o Camariñas tamén se mantivo nos postos medios toda a liga, en boa medida grazas aos goles de Juan, que ese ano destacou como goleador; pero a desilusión veu no trofeo copeiro, onde non puideron ser os primeiros en gañar tres títulos consecutivos. O San Lorenzo desquitouse nos cuartos de final, e impúxose claramente aos camariñáns. O partido de volta disputado en Berdillo o 5-5-1996, vai ser o último que xogue Juan co Camariñas, porque no verán seguinte vai cambiar de aires... e de categoría.

Noticia da fichaxe de Juan polo
Betanzos en La Voz de Galicia

Para a temporada 1996-97 o Betanzos, da 3ª División, contaba co oleiro Ramón Piña de adestrador, e de segundo estaba Juanjo Vila, que axiña irá buscar aquel rapaz zurdo que destacaba no equipo camariñán. A pesar de ter ofertas doutros clubs como Cerceda ou Deportivo B, Juan aceptou a proposta dos betanceiros. O 1-9-1996 debutaba Juanillo na 3ª División, no partido Porriño-Betanzos, entrando no minuto 74. Non xogou moito esta temporada no cadro betanceiro, pero iso non foi óbvice para que se fixase nel o Compostela, que o ficharía para a temporada seguinte.

Juan na SD Compostela

A campaña 1997-98 xogaría Cabrejo no Compostela B, tamén da 3ª División, e aquí si que ía destacar. Xogando en posicións máis atrasadas, foi titular en case todos os partidos ligueiros, incluídos os da promoción de ascenso. O filial proclamouse campión de liga, pero non puido ascender á 2ªB. Non chegou a xogar na SD Compostela ese ano en 1ª, pero si o faría co primeiro equipo santiagués as tres seguintes temporadas, xa na 2ªA. Con Antonio Maceda no banco, debutou na categoría de prata o 30-8-1998, fronte ao Recreativo de Huelva en San Lázaro. A pesar dos cambios de adestrador que tivo o equipo (ata 5 sumou ese ano), Juan superou os mil minutos de xogo no seu debut na categoría. Mesmos números na temporada seguinte, e novo baile de adestradores (esta vez, tres) para un equipo que estivo a piques de baixar. O de Camariñas xogou bastante con David Vidal e con Pichi Lucas, pero perdeu minutos con Ballesta no tramo final. A renovación deste para a seguinte campaña trouxo para Cabrejo un mesmo panorama, con poucos minutos, polo que decide abandonar o equipo no mercado invernal. O seu último partido cos compostelanistas foi en Murcia, no que foi titular e reemprazado despois polo laxense Anxo. 

Coa camisola do Eibar
[Foto: JMF]

Cabrejo fichou pola SD Eibar, tamén da 2ª División e alí si que se fixo dono dun posto no once titular, nun equipo eibarrés no que xogaban cedidos os realistas Barkero, Joseba Llorente ou Xabi Alonso. Co seu bo rendemento continuou a temporada 2001-02 no conxunto vasco, no que foi o xogador que disputou máis minutos do equipo, o que fixo que lle chovesen as ofertas. Decidiu fichar polo Elche CF, que tiña miras de ascenso á 1ª División, pero o seu papel non foi o agardado, pois apenas xogou 15 partidos. Con todo, continuou no club ilicitano a seguinte temporada 2003-04, pero a situación non mellorou e en xaneiro marcha para a AD Ceuta, da 2ªB, en busca de minutos. No conxunto africano tivo a continuidade que necesitaba, pero o equipo non alcanzou os desexados play-off de ascenso.

Co Elche visitando San Lázaro

Celebrando o ascenso co Carta

Para a campaña 2004-05 volveu a onde triunfou, a un Eibar dirixido por Mendilíbar, e que, con xogadores como Iraizoz, Gaizka Garitano ou David Silva, foi a revelación e a piques estivo de ascender á 1ª División (foi cuarto). Cabrejo foi titular toda a primeira volta, pero perdeu o sitio na segunda, na que contou moitos menos minutos. Cos 30 anos cumpridos, o de Camariñas decide aceptar a oferta do FC Cartagena, un conxunto que aspiraba a ascender á 2ª División. Con Ignacio Martínez foron campións de liga, pero serían eliminados no play-off de ascenso polo Vecindario e non puideron subir. Juan foi titular toda a temporada, e seguiríao sendo na seguinte, na 2006-07, onde o equipo non cubriu o obxectivo de xogar a promoción -foi 5º-, pero o camariñán foi o segundo do plantel que máis xogou. Datos que repetiu na 2007-08, pero o Cartagena non saíu da zona media. Para a 2008-09 o Cartagena volveu apostar de novo polo ascenso, e primeiro co galego Fabri e despois con Paco Jémez no banco, o conxunto murciano proclamouse campión do Grupo IV, e conseguiu ascender na eliminatoria fronte ao Alcoyano. Cabrejo foi o xogador do equipo que máis minutos xogou, converténdose en peza básica do equipo, e un dos máis queridos pola afección. Por iso sorprendeu que non contasen con el para a seguinte temporada na categoría de prata.

Co Cerceda volveu a
Galicia [Foto: JMF]

En vista disto, e con 34 anos, Juan decide que é o momento de volver para Galicia, e ficha por un dos equipos punteiros da 3ª División, o CCD Cerceda. No conxunto cercedense faría unha boa campaña, a pesar das lesións. O equipo foi subcampión de liga, e estivo a piques de ascender, pero o La Muela aragonés quitoulle o premio no último partido. Máis problemas coas lesións tería na temporada 2010-11, que só lle permitiron xogar a metade da liga e non puido disputar a promoción de ascenso, despois de proclamarse campións de liga. Xa estaría en plenitude de condicións na 2011-12, e acabaría a temporada como o terceiro que máis minutos xogou do equipo, un equipo que rematou a liga no terceiro posto, xogando unha nova promoción de ascenso, e de novo sen éxito.

Na SD Ordes estivo catro
anos [Foto: JMF] 

Outra vez ser titular indiscutible non lle valeu para renovar, e Cabrejo tivo que buscar a vida noutro equipo, e non foi moi lonxe. Na SD Ordes xogou o de Camariñas as catro seguintes temporadas, e abofé que xogou, pois foi fixo no lateral esquerdo do conxunto ordense esas catro campañas. E como para pechar o círculo, para a temporada 2016-17 a SD Compostela ofreceulle volver ao equipo que lle dera paso ao fútbol profesional, e non puido negarse a retirarse no equipo compostelán. A pesar de xogar a maioría dos partidos de liga, Juan Cabrejo decidía ao final desta campaña poñer fin á súa vida como futbolista, cando apenas conta con 42 anos.

Equipo titular da Selección Galega,
con Juan Cabrejo, anicado, no centro

Remata esta carreira con case 600 partidos en categoría nacional, ou para sermos máis exactos, 598 (xustamente un máis que o seu amigo Noé), divididos entre os 146 da 2ªA, os 148 da 2ªB e os 304 da 3ª División. Foi titular en case o 90% deles, e entre eles incluímos os 17 de promoción de ascenso, tanto á 2ªA como á 2ªB. Ademais deses 598, temos que falar dos 13 partidos da Copa do Rei, competición na que participou en sete ocasións. E outros moitos en competicións menores, como poden ser a Copa Federación, Copa Galicia ou a Copa da Deputación, competicións todas das que foi campión. E, por último, temos que referirnos á Selección Galega, que o 28 de decembro de 2005 volvía disputar un partido despois de moitos anos. No Estadio San Lázaro, onde saltara á fama, Juan Cabrejo xogou como titular no combinado galego fronte á potente selección do Uruguai, á que venceron por 3-2.

GAÑAR A LIGA DA COSTA POR CATRO CENTÉSIMAS (DE GOL)

SD Buño 68-69: Santiago, Martuxa, Chindo, Ito, Gelucho,
Tarabela, Juan Núñez (adestr.), Luis; Pepe, Luis, Novo,
Longo, Americano, Casal I, Casal II (masaxista)

Das 54 edicións que se levan disputadas da Liga da Costa, en cinco delas chegouse ao remate da temporada con dous equipos empatados a puntos no alto da táboa clasificatoria. A primeira foi na campaña 1965-66, na que o Muxía CF se impuxo ao Fisterra SD pola mellor golaveraxe particular, nun emocionante final ligueiro no que tamén estaba implicado o SD Buño e do que xa falamos ao tratar da figura de Eduardo Toba. Estes tres equipos volveron ser protagonistas do desenlace da Liga 1968-69, da que falaremos máis adiante. A terceira vez tivo lugar na temporada 1994-95, e nela o Lira CF acabou empatado co Xallas FC, pero proclamouse campión pola golaveraxe particular. Foi pola diferenza xeral de goles pola que o Fisterra SD lle gañou a Liga 2001-02 á UD Carnota, logo de que os dous sumasen os mesmos puntos ao remate da temporada, e gañasen pola mínima os seus respectivos enfrontamentos. Pola golaveraxe xeral tamén se resolveu a Liga 2009-10 entre Sp. Zas e Xallas FC, que chegaran á última xornada con cinco goles de diferenza máis para os zasenses, de aí a goleada do Xallas ao Lira (8-0), que se viu superada polo 0-10 do Sp. Zas en Louro, o que lles deu o título aos sportinguistas.

Pero centrémonos agora na temporada 1968-69, que foi moi distinta ás outras fundamentalmente polo sistema polo que se aplicaba a golaveraxe xeral, que non era como hoxe en día, que se efectúa restándolles os goles en contra aos goles a favor; naquel momento aplicábase dividindo os goles a favor entre os goles en contra, por iso era máis importante non encaixar que marcar.

Pero vaiamos por partes, porque como dixemos nesta historia hai tres protagonistas: Buño, Fisterra e Muxía. Axiña se viu que eran os máis fortes dos nove integrantes da liga, e tamén que os resultados entre eles eran moi parellos, así que foron considerando a importancia dos goles. E a mellor vítima propiciatoria era o pechacancelas Baio, que viu como na xornada 13ª o Muxía lle endosaba un escandaloso 12-0. Non quería ser menos o Buño, que recibía ao Baio na 15ª, e os baieses foron para a casa quentes cun 13-1, pero máis quente foi o pobre Pepe de Agosto, a quen se lle "ocorrera" marcar un gol que lles podía custar o título aos locais. O caso é que, farto de que o árbitro sinalase sistematicamente fóra de xogo cada vez que un xogador baiés cruzaba a liña do medio do campo, Pepe soltoulle un fungueirazo ao balón desde campo propio que acabou dentro da portería do sorprendido porteiro oleiro, e o árbitro non tivo máis remedio que conceder o gol.

O empate entre Muxía e Buño da xornada 16ª confirmaba a total igualdade entre os tres equipos na golaveraxe particular. Así, chegamos á última xornada coa seguinte clasificación: Buño (26 puntos, 46 goles a favor e 12 en contra; isto é, un cociente de 3'83), Muxía (24 puntos, 48 goles a favor e 14 en contra; cociente de 3'43) e Fisterra (24 puntos, 35 goles a favor e 12 en contra; cociente de 2'92). E nesa última xornada ao Buño tocáballe descansar, polo que os seus rexistros eran xa definitivos. Xa que logo, o Muxía, que recibía ao At. Bergantiños, tiña que gañar por 6-0 para superar o Buño, mentres que o Fisterra precisaba gañar 0-11 en Baio para empatar cos oleiros... e despois muxiáns e fisterráns ir mirando o que facía un e mais o outro.-

Crónica da última xornada da Liga
da Costa 68-69 en La Voz de Galicia

Cando presentamos en Fisterra o noso libro dos 50 anos de historia do fútbol da Costa, un integrante daquel equipo fisterrán confesounos que para facer máis sinxela a consecución do título decidiran que había que comprar o árbitro, cousa que disque todo o mundo facía. Alá foron á Coruña falar con el, pero non viñeron moi convencidos de que fose aceptar o trato, polo que pararon en Baio para xogar sobre seguro. Falaron coa directiva baiesa ofrecendo unha boa cantidade de cartos pola goleada e chegaron a un acordo. Pero o Baio, que só gañara un partido na liga, venceu aquel día por 4-1 ante o asombro de todos, os primeiros os fisterráns que buscaban na directiva local unha resposta ao acontecido. Segundo nos confesara hai tempo o presidente baiés daquel entón, a directiva non lles comunicara aos xogadores a compra do partido convencidos de que se ía perder igual e así quedaban cos cartos para os gastos das fichas da temporada seguinte. Pero... quen contaba?

Co Fisterra descartado, o Muxía tiña nas súas mans superar o Buño marcándolle media ducia de goles ao At. Bergantiños. E parecía cousa feita cando conseguía o quinto a falta de vinte minutos para o remate, pero non foi quen de perforar unha vez máis a meta rival, grazas, segundo as crónicas, ao central dos carballeses Eladio Moscoso, orixinario de Buño, que se esforzou para que os seus veciños gañasen a liga. O 5-0 co que se chegou ao final do partido, supuña que o Muxía rematase cun cociente de 3'79; é dicir, catro centésimas menos que o 3'83 que tiña o Buño, que se proclamou por vez primeira campión da Liga da Costa. Catro centésimas de gol que valeron unha liga!!!