A "ENVEXA" DE CARLOS REBOREDO, XOGADOR DA LIGA DO SAR QUE NON PUIDO XOGAR NA LIGA DA COSTA
Xosé
Mª Lema
 |
| Carlos Reboredo, segundo pola dereita, entre Asorey (que foi directivo do Compostela con Caneda) e Xosé Mª Lema; completa o cadro futboleiro o cambadés Paco Fernández |
O
Dr. Carlos Reboredo Iglesias, natural de Touro e, na actualidade,
médico anestesista nun hospital de Pontevedra, foi compañeiro meu
de bacharelato nun colexio de Santiago. O ano pasado celebramos en
Compostela xunto con outros compañeiros o 50 aniversario da
promoción de 1969. Compartimos mesa e falamos de moitas cousas,
moitos recordos daqueles anos da adolescencia, entre eles unha común
afección ó fútbol afeccionado. Era o dianteiro centro indiscutible
da selección do colexio nos enfrontamentos con outros colexios
composteláns; cando había algún partido suspendíanse as clases e
iamos todos ata o Campo das Cancelas para animar cada un ós seus.
Un
dianteiro goleador, na Liga do Sar (anos 70)
 |
| Reboredo foi o goleador do CSD Arzúa nos primeiros anos da década de 1970 |
Na
década seguinte, a dos anos 70, como outros fixemos na Liga da
Costa, Reboredo alternaba os seus estudos universitarios con partidos
dominicais na Liga do Sar, onde xogaba co Arzúa, equipo no que xogou
varias temporadas, grosso modo, entre 1970 e 1975, con el como máximo
goleador. Era o que se di, un “9” clásico, sempre na brecha;
difícil de marcar. Con anterioridade xogara no Compostela xuvenil e
mesmo participara nunha liga por toda Galicia co Victoria de
Santiago. Centrado nos seus estudos de Medicina na USC fixo oídos
xordos a ofertas de clubs de categoría superior, coma unha que lle
chegou do Spórting de Xixón, daquela adestrado polo galego Cid
Carriega, que mesmo chegara a falar co seu pai. Despois do Arzúa
xogaría no Ulla e no Vedra, pero xa con pouca paixón, recoñece.
Poñería máis interese cando anos despois pasou ó fútbol sala en
Santiago, cando esta nova modalidade futbolística se puxera de moda:
xogou na liga compostelá e tamén na galega.
Para
nada se arrepentiu de ter rexeitado ofertas para xogar nalgún equipo
de categoría superior, pois os estudos de Medicina eran para el (e
mais para o seu pai!) prioritarios. O único pesar que lle quedou da
súa época futbolística foi non ter participado nunha liga de
modestos que xa no tempo en que estivo en activo empezaba a ter moita
sona: a Liga da Costa. Recibira algunha que outra oferta, pero
rexeitáraa.
Un
reencontro e o descubrimento do libro dos 50
anos da Costa
 |
| O doutor Reboredo leu e gozou as máis de 600 páxinas do libro |
A
raíz da nosa xuntanza en Santiago levou consigo para Vigo, onde ten
o seu domicilio, un exemplar de 50 anos
da historia do fútbol da Costa (1964-2014).
Foino lendo ós poucos, e agora, con máis tempo debido ó obrigado
confinamento a causa da pandemia do CoVid-19, malia que pola súa
condición de médico segue acudindo diariamente ó traballo, tivo
máis lecer para afondar nas súas 600 e pico de páxinas e acaba de
lle dar remate.
Hai
uns días escribiume verdadeiramente entusiasmado pola lectura do
libro, que nunca pensei que lera ó completo capítulo a capítulo,
temporada a temporada, dado que el non participara nesta Liga, xa
mítica, da Costa.
Estas
son as palabras que lle dedica ó libro, que reproduzo ó pé da
letra, tal como o escribiu, despois de pedirlle o permiso
correspondente:
“Amigo
Cheíño (sempre me chamou así): Teño que felicitarvos a ti e ó
teu sobriño pola maravillosa
historia
xamais escrita, xa non solo dun deporte si non tamén das
características de comportamento, de pensar, de sentir, de actuar e
de caracteres propios da xente dunha parte de Galicia tan querida e
apreciada non solo por todos os galegos sinón tamén polo resto de
España, como é a COSTA DA MORTE. Quedei totalmente enamorado
do libro
e facía moitos anos que non me ría tanto leendo estas
extraordinarias anécdotas. Nunca se che ten pasado pola cabeza
levalo
ó CINE?
Ti tés contactos nese ambiente, conoces escritores e guionistas
galegos extraordinarios; recorda na TVG montóns de series que
triunfaron sin ser nada do outro mundo a temática que trataban, eu
considero que esto podería despertar o mismo interés que ‘Fariña’,
‘Mareas vivas’ etc., etc. , pero ó mismo tempo moitísimo máis
divertida. (...) O de levalo ó cine [o libro] eu creo que non é
ningunha minucia; todo o contrario: dalle as voltas que que sean
necesarias; esta historia grabada
por capítulos
ten un éxito asegurado; esto é máis da TV que para unha película
convencional.
Cando
saiamos deste encerro que eu son incapaz de soportar (solo salgo para
ir traballar), quero quedar contigo para comer e que me reserves
todas as horas que poidas de sobremesa, son tantas as persoas que
reconocín [nas fotos do libro] e ademais fun mui amigo de moitos
deles, incluso un do teu equipo co que compartes alineación e foto,
Daniel García [da Piroga-Bamiro], con quen manteño contacto na
actualidade. Sabes que [eu] conocía a Eduardo Toba? Era médico e
amigo do meu pai. Mato Pet, José López que foi entrenador do Compos
e compañeiro no meu equipo de fútbol sala. O dito, estamos en
contacto. (...) Polo que lin o teu sobriño traballa nunha produtora
de TV e ademais fixo cousas importantes. Transmítelle tamén os meus
PARABÉNS. Aperta forte. Espero que entendas o meu galego”.
A
lenda futbolística
da Liga da Costa no resto de Galicia
Noutro
what’s App
anterior, o Dr. Reboredo tamén se desculpaba pola calidade do seu
galego escrito, “o falado é igual, pero nótase menos”. Ó meu
parecer, é moi correcto, e para nada tiña que desculparse.
“A Liga
da Costa na que non quixen participar foi na miña opinión o
acontecemento deportivo amateur de toda Galicia durante moitos anos;
moitas veces cando volvo ó pasado teño certa nostalxia
de non ter participado porque estou seguro de que esa experiencia
[tivera] enriquecido moito a miña vida. (...) Iso si, os pobos da
comarca si que o conozo todos, incluído Baio”.
Isto
escribíramo o 4 de outubro do ano pasado. Leu con verdadeiro
interese a reportaxe que sobre “El fútbol del fin del mundo” se
publicara no xornal madrileño El País
o 22 do mesmo mes
(https://elpais.com/deportes/2019/10/22/es_laliga/1571735572_391967.html?rel=rom).
Tamén escoitou, non sei se todo ou en parte, o “Convivir
Deportivo” que Alfonso Pardo (RG) dedicou ó fútbol da Costa
(14-12-2019). Gustoulle que o seu amigo de toda a vida Fernando
Vázquez (son case veciños), estivera presente na gravación en Baio
do 20 de novembro. Malia vivir en Vigo desde hai moitos anos, Carlos
segue sendo deportivista da cabeza ós pés, e alegrouse moito de que
o de Castrofeito volvera coller as rendas do equipo coruñés.
Como
non podía ser menos, cando se fixo viral en toda Galicia, a
principios de marzo deste ano, o audio que o adestrador da S.D.
Ameixenda fixo público para reprender a varios dos seus xogadores,
envioume unha breve nota: “Cando fagades a 2ª edición do libro do
fútbol da Costa tendes que meter esta anécdota”.
Este
audio, famoso en toda Galicia, viña a confirmar para el que a Liga
da Costa era unha fonte inesgotable de anécdotas. Estaba encantado
con ela, pois acrecentaba aínda máis o que se repetía unha e outra
vez no libro dos 50 anos do fútbol da
Costa que estaba lendo: a mítica
“lenda futbolística da Costa”, quizais xa máis valorada fóra
do seu ámbito que dentro del.
Xa
falando entre nós, e non só de fútbol, hai que dicir que o Dr.
Reboredo é un verdadeiro namorado da Costa da Morte. Considera que a
súa brava paisaxe é especial, tan distinta da da Rías Baixas onde
habita, e ten unha particular admiración polas súas xentes, tan
sufridas por tanta marxinación histórica, tan castigadas polos
naufraxios e outras desgrazas (“e que tan pouco se queixa!”,
engade). Considera verdadeiramente exemplar iso que salientamos no
noso libro: que malia as rivalidades entre clubs e afeccións, ás
veces con episodios violentos, cando algún membro desta ampla
irmandade deportiva que vai de Malpica e Carballo á ría de Muros e
Noia ten unha desgraza (un naufraxio, unha morte imprevista, un grave
accidente...), non fai falla insistir para que se forme unha rede de
solidariedade en toda a comunidade: envíanse mensaxes de pésame ou
organízanse partidos para recadar fondos para as familias afectadas.
Para este doutor orixinario das terras da Ulla, todo isto é
verdadeiramente exemplar.
