GAÑAR A LIGA DA COSTA POR CATRO CENTÉSIMAS (DE GOL)

SD Buño 68-69: Santiago, Martuxa, Chindo, Ito, Gelucho,
Tarabela, Juan Núñez (adestr.), Luis; Pepe, Luis, Novo,
Longo, Americano, Casal I, Casal II (masaxista)

Das 54 edicións que se levan disputadas da Liga da Costa, en cinco delas chegouse ao remate da temporada con dous equipos empatados a puntos no alto da táboa clasificatoria. A primeira foi na campaña 1965-66, na que o Muxía CF se impuxo ao Fisterra SD pola mellor golaveraxe particular, nun emocionante final ligueiro no que tamén estaba implicado o SD Buño e do que xa falamos ao tratar da figura de Eduardo Toba. Estes tres equipos volveron ser protagonistas do desenlace da Liga 1968-69, da que falaremos máis adiante. A terceira vez tivo lugar na temporada 1994-95, e nela o Lira CF acabou empatado co Xallas FC, pero proclamouse campión pola golaveraxe particular. Foi pola diferenza xeral de goles pola que o Fisterra SD lle gañou a Liga 2001-02 á UD Carnota, logo de que os dous sumasen os mesmos puntos ao remate da temporada, e gañasen pola mínima os seus respectivos enfrontamentos. Pola golaveraxe xeral tamén se resolveu a Liga 2009-10 entre Sp. Zas e Xallas FC, que chegaran á última xornada con cinco goles de diferenza máis para os zasenses, de aí a goleada do Xallas ao Lira (8-0), que se viu superada polo 0-10 do Sp. Zas en Louro, o que lles deu o título aos sportinguistas.

Pero centrémonos agora na temporada 1968-69, que foi moi distinta ás outras fundamentalmente polo sistema polo que se aplicaba a golaveraxe xeral, que non era como hoxe en día, que se efectúa restándolles os goles en contra aos goles a favor; naquel momento aplicábase dividindo os goles a favor entre os goles en contra, por iso era máis importante non encaixar que marcar.

Pero vaiamos por partes, porque como dixemos nesta historia hai tres protagonistas: Buño, Fisterra e Muxía. Axiña se viu que eran os máis fortes dos nove integrantes da liga, e tamén que os resultados entre eles eran moi parellos, así que foron considerando a importancia dos goles. E a mellor vítima propiciatoria era o pechacancelas Baio, que viu como na xornada 13ª o Muxía lle endosaba un escandaloso 12-0. Non quería ser menos o Buño, que recibía ao Baio na 15ª, e os baieses foron para a casa quentes cun 13-1, pero máis quente foi o pobre Pepe de Agosto, a quen se lle "ocorrera" marcar un gol que lles podía custar o título aos locais. O caso é que, farto de que o árbitro sinalase sistematicamente fóra de xogo cada vez que un xogador baiés cruzaba a liña do medio do campo, Pepe soltoulle un fungueirazo ao balón desde campo propio que acabou dentro da portería do sorprendido porteiro oleiro, e o árbitro non tivo máis remedio que conceder o gol.

O empate entre Muxía e Buño da xornada 16ª confirmaba a total igualdade entre os tres equipos na golaveraxe particular. Así, chegamos á última xornada coa seguinte clasificación: Buño (26 puntos, 46 goles a favor e 12 en contra; isto é, un cociente de 3'83), Muxía (24 puntos, 48 goles a favor e 14 en contra; cociente de 3'43) e Fisterra (24 puntos, 35 goles a favor e 12 en contra; cociente de 2'92). E nesa última xornada ao Buño tocáballe descansar, polo que os seus rexistros eran xa definitivos. Xa que logo, o Muxía, que recibía ao At. Bergantiños, tiña que gañar por 6-0 para superar o Buño, mentres que o Fisterra precisaba gañar 0-11 en Baio para empatar cos oleiros... e despois muxiáns e fisterráns ir mirando o que facía un e mais o outro.-

Crónica da última xornada da Liga
da Costa 68-69 en La Voz de Galicia

Cando presentamos en Fisterra o noso libro dos 50 anos de historia do fútbol da Costa, un integrante daquel equipo fisterrán confesounos que para facer máis sinxela a consecución do título decidiran que había que comprar o árbitro, cousa que disque todo o mundo facía. Alá foron á Coruña falar con el, pero non viñeron moi convencidos de que fose aceptar o trato, polo que pararon en Baio para xogar sobre seguro. Falaron coa directiva baiesa ofrecendo unha boa cantidade de cartos pola goleada e chegaron a un acordo. Pero o Baio, que só gañara un partido na liga, venceu aquel día por 4-1 ante o asombro de todos, os primeiros os fisterráns que buscaban na directiva local unha resposta ao acontecido. Segundo nos confesara hai tempo o presidente baiés daquel entón, a directiva non lles comunicara aos xogadores a compra do partido convencidos de que se ía perder igual e así quedaban cos cartos para os gastos das fichas da temporada seguinte. Pero... quen contaba?

Co Fisterra descartado, o Muxía tiña nas súas mans superar o Buño marcándolle media ducia de goles ao At. Bergantiños. E parecía cousa feita cando conseguía o quinto a falta de vinte minutos para o remate, pero non foi quen de perforar unha vez máis a meta rival, grazas, segundo as crónicas, ao central dos carballeses Eladio Moscoso, orixinario de Buño, que se esforzou para que os seus veciños gañasen a liga. O 5-0 co que se chegou ao final do partido, supuña que o Muxía rematase cun cociente de 3'79; é dicir, catro centésimas menos que o 3'83 que tiña o Buño, que se proclamou por vez primeira campión da Liga da Costa. Catro centésimas de gol que valeron unha liga!!!